🔹آثار علمی موجود پیرامون روش‌شناسی اجتهاد را می‌توان از یک منظر به دو گونه تقسیم کرد: روش‌شناسی تعلیمی (آموزشی) و روش‌شناسی تحقیقی (پژوهشی).
🔹روش‌شناسی تعلیمی (آموزشی)، با هدف آموزش روش استنباط فقهی به عموم طلاب انجام می‌شود. این روش‌شناسی گاه به روش‌های مشترک بین مجتهدان توجه دارد (توصیفی عام) و نیز در برخی موارد تکنیک‌های خرده فرایندها مانند روش دقیق گردآوری اقوال (مثل اینکه برای به دست آوردن اقوال، کدام کتب اهل سنت و شیعه را باید جستجو کرد؟ و چگونه گزارش کرد؟) را نیز در بر می‌گیرد.
🔹روش‌شناسی تحقیقی (پژوهشی) با هدف درک روش خاص اجتهاد بزرگان قم و نجف و مقایسه آنها با یکدیگر انجام می‌گیرد؛ مانند بررسی روش اجتهاد امام خمینی و آیت الله خویی (توصیفی خاص).
همچنین آثاری نیز که رویکرد تجویزی دارند و ایده‌های جدیدی را برای چگونگی اجتهاد ارائه می‌دهند، در این دسته جای می‌گیرند، مانند تاکید برخی اساتید برای استفاده از مقاصد یقینی شریعت در موضوعات نوپیدا (تجویزی).
🔹از نمونه آثار روش‌شناسی تعلیمی می‌توان به این موارد اشاره کرد:
کتاب درس خارج و گام‌های اجتهاد استاد مبلغی، الگوریتم اجتهاد استاد واسطی، روش حل مسئله فقهی استاد درایتی، الگوریتم اجتهاد استاد جلالی و روش‌شناسی کاربردی استاد سیدمحمدرضا واعظی.
🔹از نمونه آثار روش‌شناسی تحقیقی نیز می‌توان به کتاب مکتب فقهی امام خمینی (سعید ضیایی‌فر) و کتاب درآمدی بر مکتب فقهی قم و نجف (حسین ایزدی) اشاره کرد.
